Είχα ακούσει πάρα πολλά για την Ιερά Μονή της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, η οποία “κοσμεί” εδώ και 900 περίπου χρόνια το νησί της Αμοργού. Φράσεις όπως “μαγική θέα”, “προκαλεί δέος”, “απέραντο γαλάζιο” συνόδευαν τις περιγραφές για το μοναστήρι και τη θέα που απλώνεται στα πόδια των επισκεπτών. Αυτό που έζησα όμως, κατά την ανάβαση προς την Παναγία την Κοζιβίτισσα ή Χοζιβίτισσα, ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας και οι εικόνες που πλημμύρισαν την ψυχή μου χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Έχοντας παρκάρει το αυτοκίνητο ξεκίνησα να ανεβαίνω ένα ένα τα 300 πλατιά σκαλιά, που οδηγούν στην Ιερά Μόνη. Το Αιγαίο Πέλαγος με το βαθύ μπλε χρώμα που το χαρακτηρίζει, “αγκάλιαζε” τις παρυφές των απόκρημνων βράχων και δημιουργούσε στα μάτια μου μια εκπληκτική εναλλαγή χρωμάτων, γήινων, φυσικών, έντονων. Σταμάτησα να θαυμάσω αυτό το, σπάνιας ομορφιάς, τοπίο και το βλέμμα μου έπεσε στο κτίσμα της Μονής. Φαινόταν ανθρωπίνως αδύνατο να υπάρχει αυτό το κτίσμα σα “σφηνωμένο” μέσα στους βράχους. Αναρωτήθηκα για λίγο πώς μπορεί να είναι η θέα από ψηλά και ξεκίνησα αμέσως να περπατάω για να το ανακαλύψω.
Φτάνοντας στην κορυφή και κατ’ επέκταση στον προαύλιο χώρο της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας ένοιωσα το δημιούργημα του Θεού σε όλο του το μεγαλείο. Η εικόνα ήταν καθηλωτική . Το “απέραντο γαλάζιο” από την ομώνυμη ταινία του Λικ Μπεσόν απλωνόταν μπροστά μου σε μια έκταση, που το ανθρώπινο μάτι δε μπορεί να συλλάβει και μου αποκάλυπτε τη σφαιρικότητα της γης. Κυριαρχούσε η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο φυσικό και το “θείο”, γαληνεύοντας την ψυχή μου και προκαλώντας μου παράλληλα δέος. Ένοιωσα κυρίαρχος του κόσμου και την ίδια στιγμή τόσο μικρός μπροστά σε αυτή τη δυναμική ισορροπία, ανήμπορος να την ελέγξω.
Το κτίσμα της Ιεράς Μονής άκρως μυσταγωγικό, δαιδαλώδες μέχρι να φτάσω στο ναό μου έδωσε την ευκαιρία να ανάψω ένα κερί, ευχαριστώντας το Θεό για τα δώρα του στον άνθρωπο. Σκέφτηκα ότι το να παρευρεθεί κανείς στο πανηγύρι του Μοναστηριού στις 21 Νοεμβρίου θα ήταν σίγουρα μια ακόμα μοναδική εμπειρία και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τη ζήσει.
Έχοντας παρκάρει το αυτοκίνητο ξεκίνησα να ανεβαίνω ένα ένα τα 300 πλατιά σκαλιά, που οδηγούν στην Ιερά Μόνη. Το Αιγαίο Πέλαγος με το βαθύ μπλε χρώμα που το χαρακτηρίζει, “αγκάλιαζε” τις παρυφές των απόκρημνων βράχων και δημιουργούσε στα μάτια μου μια εκπληκτική εναλλαγή χρωμάτων, γήινων, φυσικών, έντονων. Σταμάτησα να θαυμάσω αυτό το, σπάνιας ομορφιάς, τοπίο και το βλέμμα μου έπεσε στο κτίσμα της Μονής. Φαινόταν ανθρωπίνως αδύνατο να υπάρχει αυτό το κτίσμα σα “σφηνωμένο” μέσα στους βράχους. Αναρωτήθηκα για λίγο πώς μπορεί να είναι η θέα από ψηλά και ξεκίνησα αμέσως να περπατάω για να το ανακαλύψω.
Φτάνοντας στην κορυφή και κατ’ επέκταση στον προαύλιο χώρο της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας ένοιωσα το δημιούργημα του Θεού σε όλο του το μεγαλείο. Η εικόνα ήταν καθηλωτική . Το “απέραντο γαλάζιο” από την ομώνυμη ταινία του Λικ Μπεσόν απλωνόταν μπροστά μου σε μια έκταση, που το ανθρώπινο μάτι δε μπορεί να συλλάβει και μου αποκάλυπτε τη σφαιρικότητα της γης. Κυριαρχούσε η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο φυσικό και το “θείο”, γαληνεύοντας την ψυχή μου και προκαλώντας μου παράλληλα δέος. Ένοιωσα κυρίαρχος του κόσμου και την ίδια στιγμή τόσο μικρός μπροστά σε αυτή τη δυναμική ισορροπία, ανήμπορος να την ελέγξω.
Το κτίσμα της Ιεράς Μονής άκρως μυσταγωγικό, δαιδαλώδες μέχρι να φτάσω στο ναό μου έδωσε την ευκαιρία να ανάψω ένα κερί, ευχαριστώντας το Θεό για τα δώρα του στον άνθρωπο. Σκέφτηκα ότι το να παρευρεθεί κανείς στο πανηγύρι του Μοναστηριού στις 21 Νοεμβρίου θα ήταν σίγουρα μια ακόμα μοναδική εμπειρία και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τη ζήσει.
http://lovelovegreece.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To trikalazoom.gr δίνει την δυνατότητα στους συμπολίτες μας να εκφράζονται ελεύθερα αλλά δεν υιοθετεί τα σχόλια κανενός.
Το περιεχόμενο διατίθεται ελεύθερα χωρίς περιορισμούς υπό τον όρο της παραπομπής στην αρχική του πηγή.
Ευχαριστούμε και καλή συνέχεια....