Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως

Το Σάββατο 27 Νοεμβρίου επιτεθήκαμε με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως. Την ώρα της επίθεσης ο φρουρός μαζί με τους 4 ασφαλίτες που καθόντουσαν μπροστά από το αστυνομικό τμήμα στο άκουσμα της ιαχής “δολοφόνοι” έβαλαν τα πόδια στην πλάτη και κρύφτηκαν στο κτήριο ενώ εμείς πυρπολούσαμε το φυλάκιο και την είσοδο του αστυνομικού τμήματος.

Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Δεν είναι μια ανάμνηση, ούτε μια μελαγχολική νοσταλγία. Είναι η ίδια η ιδέα της εξέγερσης ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές μας. Είναι η πύρινη φλόγα του χθες που ωθεί τις χειρονομίες αντίστασης του σήμερα.

Δεν είναι μια επιθυμία για επανάληψη, αλλά η ίδια η πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, της θανατοπολιτικής, του ολοκληρωτικού ελέγχου, των διαχωρισμών και της συνολικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας.

Είναι η ένταση της καταπίεσης, του ασφυκτικού παρόντος που μας οπλίζει με θέληση, διάθεση, δύναμη για να επιτεθούμε στον κρατικό μηχανισμό. Είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 η οποία μας γεμίζει πίστη ότι η κατάσταση μπορεί και πρέπει να αλλάξει και οι από τα κάτω να ξανά βγουν στο προσκήνιο διεκδικώντας την ίδια τη ζωή τους.

Η δολοφονία του συντρόφου Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου στης 6 Δεκεμβρίου 2008 από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη πυροδότησε μια εξέγερση σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο. Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας οικειοποιήθηκαν τα συνθήματα, τα προτάγματα, τις πρακτικές του αναρχικού χώρου και κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια σε ότι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται.

Τα κατειλλημένα δημόσια κτήρια, τα οδοφράγματα, οι συζητήσεις, οι συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, οι συνελεύσεις σε σχολές, εργασιακά κάτεργα, γειτονιές, οι εκδηλώσεις, οι συναυλίες, οι μοριακές αρνήσεις, η οικοδόμηση κοινοτήτων αγώνα, οι δρόμοι που δονούνταν από τον συλλογικό βηματισμό και τα συνθήματα απέδειξαν ότι το τέλος της ιστορίας το οποίο ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι και οι λακέδες τους είναι απλά μια ονείροξη. Οι εκμεταλευόμενοι και οι καταπιεσμένες βγήκαν ξανά στο προσκήνιο και αντιπαρατέθηκαν με την εξουσία. Εκείνες τις μέρες του Αλέξη δεν υπήρξαν μόνο αρνήσεις και συγκρούσεις, αλλά κυοφορήθηκε η ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει ίδιος. Ότι η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να ανατραπεί. Αυτή ακριβώς η ιδέα, η ελπίδα, η πίστη στην εξέλιξη και τη διαλεκτική είναι που στο σήμερα μας ωθεί να μην παραιτηθούμε και με πυξίδα την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 να οργανωθούμε και να παλέψουμε.

Σήμερα που η διαχείριση της πανδημίας στήνει εκατόμβες νεκρών και αποτελεί για το κράτος την κατάλληλη ευκαιρία για να εντείνει την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τον έλεγχο.

Σήμερα που οι μπάτσοι και τα περιπολικά πληθαίνουν ενώ οι γιατροί και οι δομές υγείας συνεχώς μειώνονται.

Σήμερα που το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείτε, οι μπάτσοι ετοιμάζονται να στρατοπεδεύσουν στα πανεπιστήμια και οι διαδηλώσεις απαγορεύονται.

Σήμερα που οι εργατικές κατακτήσεις καταργούνται, οι εργατικές κινητοποιήσεις καθίστανται παράνομες και χτυπιούνται.

Σήμερα που τα κέρδη των αφεντικών επιτάσσουν αυξήσεις στις τιμές και μειώσεις άμεσες ή έμμεσες στους μισθούς.

Σήμερα που οι εργατικές δολοφονίες είναι καθημερινές και οι σφαίρες των μπάτσων πέφτουν βροχή στα σώματα των καταπιεσμένων.

Σήμερα που οι μετανάστες δολοφονούνται στα σύνορα, στοιβάζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αποτελούν δουλοπάροικους στα κάθε είδους φραουλοχώραφα.

Σήμερα που τα κανόνια των κρατών ετοιμάζονται να καταβροχθίσουν τα σώματα προλετάριων, οι νατοϊκές βάσεις επεκτείνονται και αυξάνονται και οι πολεμικές προετοιμασίες εντείνονται.

Σήμερα που η λεηλασία της φύσης κατακαίει τα δάση, μολύνει τα νερά και ισοπεδώνει τα βουνά.

Σήμερα που η πατριαρχία βασανίζει, βιάζει και δολοφονεί.

Σήμερα που οι φασίστες προωθούν τον μεσαίωνα, τον σκοταδισμό και τον αλληλοσπαραγμό των φτωχών.

Σήμερα όπως και χθες το κράτος και το κεφάλαιο μοιράζουν απλόχερα θάνατο.

Με τη θύμηση του χθες, το βλέμμα στο αύριο και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους της τάξης μας επιβάλλεται να σταθούμε όρθιες και να υψώσουμε τις γροθιές μας.

Το κράτος επιχειρεί να επιβάλλει ένα καθεστώς ολοκληρωτικού ελέγχου με εκκενώσεις καταλήψεων, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, παρακολουθήσεις, κατασταλτικές επιθέσεις με αύρες και δακρυγόνα, με συλλήψεις και βασανιστήρια, με αναβάθμιση του νομικού του οπλοστασίου, ενώ μέσω του δόγματος “νόμος και τάξη” θέλει να απονεκρώσει κάθε κοινωνική αντίσταση. Όμως η πραγματικότητα των διαδηλώσεων για τις 17 Νοεμβρίου 2020 και 2021, οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, οι κοινοτοποιήσεις για τις 6 Δεκεμβρίου 2020, οι μεγάλες φοιτητικές κοινητοποιήσεις, οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις κατα τη διάρκεια της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, τα εξεργτικά γεγονότα στη Νέα Σμρνη, οι επιθέσεις και τα σαμποτάζ ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους ακόμα και εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι νικηφόρες απεργίες των εργαζόμενων στις ταχυμεταφορές (e-food) και των λιμενεργατών (COSCO) μας δείχνουν οτι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται.

Καταδεικνύουν ότι οι από τα κάτω μπορούν να αντιπαρατεθούν με το κράτος και το κεφάλαιο με όρους νικηφόρους.

Καταδεικνύουν ότι δεν έχουμε κανέναν λόγο να εμπιστευόμαστε την εξουσία και να καρτερούμε.

Ας κατέβουμε στους δρόμους και ας αντεπιτεθούμε.

Λίγες μέρες μετά τη ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα που αναβαθμίζει ξανά σε κακούργημα τις μολότοφ, το σύστημα πήρε μια μαχητική απάντηση, εκδηλωτική των προθέσεων μας για συνέχιση της αντικρατικής πάλης.

Εάν πιστεύανε ότι οι προφυλακίσεις, η επέκταση του χρόνου της αιχμαλωσίας, η αργοπορία στη χορήγηση άδειας θα ανακόψουν την ορμή της βίαιης κοινωνικής και ταξικής πάλης πέσανε έξω.

Γνωρίζουμε και εμείς, όπως και χιλιάδες προλετάριοι ανά τον κόσμο ότι μόνο με την ριζοσπαστική δράση θα ξανά κερδίσουμε έδαφος. Χωρίς αυτή μόνο οπισθοχωρούμε και ολισθαίνουμε σε ρεφορμιστικές αυταπάτες.

Η μοναδική πιθανότητα να βγούμε από τον βούρκο είναι η προετοιμασία της κοινωνικής εξέγερσης και η ενότητα των καταπιεσμένων. Η δράση μας από την άλλη παρά την σημαντικότητά της, ειδικά στην εποχή που διανύουμε, δεν αποσκοπεί να διαχωριστεί από ένα σύνολο πρακτικών και αγώνων αλλά να λειτουργήσει μετωπικά και ενοποιητικά με τις υπόλοιπες πρωτοβουλίες αντίστασης.

Η διοχέτευση του φόβου στο αντίπαλο στρατόπεδο έστω και για λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά ανοίγει απελευθερωτικά περάσματα για την ολική ρήξη με το καπιταλιστικό οικοδόμημα και την αστυνομική, εργοδοτική, στρατιωτική, πατριαρχική ισχύ του.

Είναι αναγκαιότητα το προσεχές διάστημα το ανταγωνιστικό κίνημα, κομμάτι του οποίου είμαστε και εμείς να πραγματοποίησει μικρά και μεγάλα βήματα συλλογικής υπέρβασης των ορίων της αστικής νομιμότητας και να “ αποδράσει ” από την οριοθέτηση ( διαρκώς συρρικνωμένη ) των μορφών και μέσων πάλης που “επιτρέπουν” οι κυρίαρχοι για να τους “πολεμήσουμε”. Γιατί για να αποδείξουμε ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο οφείλουμε να αναμετρηθούμε έμπρακτα με το δόγμα “νόμος και τάξη” αλλά και με τα ιδεολογήματα περί τέλους ιστορίας και την αφήγηση περί παντοδυναμίας του συστήματος.

Να αποδείξουμε στην πράξη ότι με τις κοινωνικές αξίες της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, με συλλογική ευφυία και οργάνωση που απαιτεί η εποχή μας μπορούμε να πραγματοποιήσουμε περισσότερα από αυτά που ο φόβος μας υπαγορεύει.

Εργατικά ατύχημα και σφαίρες στο ψαχνό τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Λάμπρος Φούντας, Κατερίνα Γκουλιώνη, Μαμασουμπεκ Εμπουκα, Zak/Zackie oh! Κωστόπουλος, Βασίλης Μάγγος, Νίκος Σαμπάνης.

Μπάτσοι Φασιστές Δολοφόνοι.

Λευτεριά στον σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη που δικάζεται στις 6 Δεκεμβρίου 2021 και αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση.

Σε αυτούς τους δρόμους σε αυτή την κοινωνία οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία.

ΥΓ. Αναλαμβάνουμε και την ευθύνη για τον εμπρησμό των οχημάτων ( αυτοκίνητο και μηχανή ) του μπάτσου, βιαστή και προαγωγού από την Ηλιούπολη Δημήτρη Μπουγιούκου

Σύντροφοι-Συντρόφισσες

https://athens.indymedia.org/post/1615777/