Μετά το πτυχίο Ψυχολογίας, τι;

γράφει ο Δρ. Ιωάννης Γ. Μάλλιαρης

"Ένα απλό πτυχίο ψυχολογίας δεν είναι ποτέ αρκετό για να ασκήσει κανείς ουσιαστικά το επάγγελμα του ψυχολόγου. Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι για να μπορέσει να ασκήσει κάποιος το επάγγελμα του ψυχολόγου με πραγματική επάρκεια.

Υπάρχει ο δρόμος του μεταπτυχιακού ο οποίος θα δώσει σε κάποιον απόφοιτο μία κατεύθυνση αλλά και οι πιο δύσκολοι δρόμοι των διδακτορικών που θα δώσουν πιο πολύ χρόνο για απόκτηση εμπειρίας και εξειδίκευσης. Τέλος υπάρχει και ο δρόμος της εργασίας και ψυχοθεραπευτικής εξειδίκευσης.

Η Ελλάδα παρέχει κάποια δημόσια μεταπτυχιακά κλινικής ψυχολογίας αλλά οι θέσεις είναι λίγες και η εισαγωγή δύσκολη. Αξίζει όμως η προσπάθεια αλλά και η εξειδίκευση που θα πάρετε από αυτά.

Η Ολλανδία αυτή τη στιγμή αποτελεί την πιο οικονομική επιλογή αλλά δεδομένης της νομοθεσίας για την άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου στην Ολλανδία χωρίς κάποιος να γνωρίζει Ολλανδικά είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνει εκεί και να ασκήσει το επάγγελμα του ψυχολόγου.

Η Αγγλία είναι μία επόμενη λύση και παρέχει πολλά μεταπτυχιακά κλινικής ψυχολογίας αλλά δεν αποτελεί πλέον οικονομική λύση. Εάν καταφέρετε όμως και αποκτήσετε μέσω εργασίας την working VISA που πλέον χρειάζεται για να δουλέψετε, η Αγγλία παρέχει αρκετές επιλογές μελλοντικής εργασίας που θα σας δώσουν τη δυνατότητα κάποια στιγμή να αρχίσετε να δουλεύετε σαν ψυχολόγος ή να προχωρήσετε με διδακτορικά ειδικότητας κλινικής ψυχολογίας ή συμβουλευτικής.

Εάν τα οικονομικά σας είναι πολύ καλά, τότε αρκετά από αυτά τα διδακτορικά πλέον δίνουν και πιο εύκολη πρόσβαση μέσω της αυτοχρηματοδότησης. Αυτό μέχρι τώρα ήταν εφικτό στα διδακτορικά συμβουλευτικής ψυχολογίας στην Αγγλία. Αλλά μιλάμε για αρκετά ακριβά προγράμματα (30000 το χρόνο δίδακτρα + έξοδα ζωής = 200.000 ευρώ για 3 χρόνια). Βέβαια δεδομένης της υψηλής ζήτησης που έχουν και αυτά τα προγράμματα απαιτούν κλινική εμπειρία και προετοιμασία για εισαγωγή.

Υπάρχουν και άλλες χώρες βέβαια όπως η Κύπρος, η Σκωτία (πιο οικονομική από την Αγγλία) και η Ιρλανδία (η οποία παραμένει στην Ευρώπη) αλλά και εκεί η προηγούμενη κλινική εμπειρία και τουλάχιστον ένας χρόνος προετοιμασίας είναι απαραίτητος (όχι για Κύπρο βέβαια που εκεί πάλι χρειάζεστε χρήματα). Η Αυστραλία και ο Καναδάς είναι επίσης καλές χώρες και έχουν καλά συστήματα κλινικής ψυχολογίας. Η Αμερική πάλι χρειάζεται ή πολλά χρήματα ή πολύ καλά πτυχία και ακαδημαϊκη/κλινική εμπειρία για εισαγωγή σε 5ετή διδακτορικά κλινικής ψυχολογίας.

Παρόλα αυτά μπορεί ακόμα και ένα μεταπτυχιακό να μην είναι αρκετό. Κάποια στιγμή βέβαια τα μεταπτυχιακά κλινικής ψυχολογίας θα αποτελέσουν την επίσημη βάση της όποιας περαιτέρω αναγνώρισης της ειδικότητας του κλινικού ψυχολόγου και στη χώρα μας.

Ο επόμενος ή εναλλακτικός δρόμος είναι αυτός της ψυχοθεραπευτικής ειδίκευσης και της εργασίας. Αυτός επίσης είναι ένας καλός δρόμος για κάποιον που θέλει να δώσει πιο πολύ βάση στην εργασία του προτού αποφασίσει για κάποιο μεταπτυχιακό.

Εδώ οι επιλογές που έχει ο καθένας είναι πολλές. Παρέχονται κατά κύριο λόγο (ουσιαστικά σε μη αναγνωρισμένο επίπεδο) πολλές ψυχοθεραπευτικές εκπαιδεύσεις, και οι όποιες αναγνωρίσεις και πιστοποιήσεις έχουν ιδιωτικό χαρακτήρα και δεν δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα. Το ερώτημα και το δίλημμα εδώ είναι σε τι πλαίσιο θα εκπαιδευτεί και θα δουλέψει κανείς; ... (διαβάστε εδώ την συνέχεια του άρθρου για προτάσεις και συμβουλές)